Overbergse hartstocht

Op een fietstochtje langs de rand van de Utrechtse Heuvelrug, kwam ik vandaag terecht in Overberg (fucking waar??? Overberg).

Ineens hoorde ik klokkengelui. Niet zomaar klokkengelui, maar het ouderwetse soort van slechts één bel, dat je associeert met oude schoolgebouwen. Ik ging op zoek naar de bron van het geluid en kwam uit bij een kerk. Ik zeg kerk –het had de afmetingen van een flink vrijstaand huis, vier boograampjes, een paar kroonluchters en een kansel. Het was echter het klokkentorentje bovenop dat mijn aandacht in eerste instantie trok.

De klok werd duidelijk met de hand geluid. Dat ging niet zonder slag of stoten; iemand was grote moeite aan het doen. Iemand getrooste zich daadwerkelijk niet onaanzienlijke lichamelijke inspanning om zijn medechristenen op te roepen voor de avonddienst en zo hartstochtelijk bleek deze wens om allen tezamen te komen, dat het klokkentorentje zowaar aan het schudden was.

Ik was vertederd. Ik ben geen christen, maar ik kon deze bezieling enorm waarderen. Zo hevig brandde het christelijke vuur in het hart van de klokkenluider, dat zelfs deze heidin zich geroepen voelde en even van haar fiets stapte. Hier was geen sprake van een grote indrukwekkende kathedraal met een uitgebreid, machinaal aangedreven carillon, dat met zijn pompeuze gebeier in de wijde omtrek te horen was. Nee, slechts een lief, klein, bescheiden kerkje dat door middel van een enkele bel meetrilde met de religieuze passie van een eenvoudige kerkdienaar.

Nu zou men natuurlijk de logica de overhand kunnen geven en concluderen dat de stabiliteit van het bouwsel simpelweg te wensen overliet, maar ik kies ervoor om aan te nemen dat het de passie voor de Heer was, die de klokkenluider vervulde, die dit aardse kerkje op zijn grondvesten deed schudden.