Echte sprookjes

'Is dit anders niet wat voor je?'

Ik krijg een vacature voor commercieel tekstschrijver/copywriter doorgestuurd van mijn goedbedoelende Brabander. Hij kijkt me verwachtingsvol aan en ik zit te balen. Twee dagen geleden zei ik hem nog, dat ik dit nooit meer wilde doen.

'Ik zag hem langskomen en ik moest meteen aan jou denken.'

Ik lees de vacature en kan het niet ontkennen: allemaal vaardigheden die ik meester ben en twee criteria van het soort dat je met een korrel zou mag nemen.

“WO/HBO-achtergrond”: heb ik niet, maar ze bedoelen gewoon werkniveau, dus dat zit wel snor.

“De 'wordsmith' die synoniemen.net niet nodig heeft...” Haha! Fuk joe, ik gebruik synoniemen.net als ik fictie schrijf. Werelduitvinding. Niks om je voor te schamen.

In mijn hoofd ben ik al bijna een pitch aan het formuleren, maar herinner me dan, dat ik deze baan helemaal niet wil. Ik heb een afkeer van copywriting, die je alleen maar kunt ontwikkelen door het langdurig te hebben gedaan. Op de lange termijn kon ik maar moeilijk omgaan met de kern van het vak: substantie faken. Ik was er nog goed in ook. Op de een of andere manier maakte dat het erger. Dan schreef ik liever echte sprookjes.

Er was eens een derderangs dessert van de Lüdl, dat niemand wilde kopen, omdat het een smakeloos kutdessert van de Lüdl was. Het dessert lag onderin het koelschap te huilen. Toen kwam er op een dag een knappe copywriter op een wit paard, die de verpakking en de sfeerfoto's van het dessert van alle kanten bekeek en opschreef dat het ging om een 'luxe koepel van zacht romig vanille-ijs met een knisperende laag echte chocolade en een hart van smeuïge bessencoulis.'

Toen opende de copywriter de doos en haalde er een in plastic verpakte, keiharde, berijpte bal uit, die per ongeluk uit het raam viel en een gat in de bestrating sloeg. Gelukkig was de tekst al af.

Het dessert werd goed verkocht en bezorgde dat jaar duizenden mensen een middelmatige kerst. De Lüdl leefde nog lang en gelukkig.