Hondjes

Sinds een maand woon ik samen met De Brabander. Dit bevalt uitermate goed. Brabander heeft vanuit zijn vorige huishouden de soort van gedeelde voogdij over twee honden. Vandaag zijn de hondjes voor het eerst een paar dagen bij ons. Ik ben, zeg maar, geen hondenmens.

Wat overigens niet wil zeggen dat ik de hondjes niet lief vind. Wel verwonder ik me sinds hun komst geregeld over onze twee logees en hun eigenaardigheden. Sowieso wordt alles, ALLES, wat Brabander en ik doen minutieus geobserveerd. Met een mate van aandacht die een gemiddelde stalker te ver zou gaan. Als ik de keuken in loop en me vervolgens omdraai, zijn er twee intens geconcentreerde blikken op mij gericht. Ik zal niet verbaasd zijn, als ik morgen een gedetailleerd rapport op mijn bureau vind (graag ondertekenen en retour).

Elke keer als ik de hondjes heb aangeraakt, was ik mijn handen. Ja, heel onsympathiek, maar dat is een lesje van mijn moeder dat ik er nooit meer uit krijg: als je een dier hebt aangeraakt, handen wassen. Toen Brabander mij vanmiddag mijn handen grondig met zeep zag wassen, kreeg ik te horen: ‘een hondentong is wel schoner dan een gemiddeld vaatdoekje. Da’s echt waar.’ Ik was bereid het te geloven. Toen ik net bij het wandelen hond nr. 2 echter hoog geïnteresseerd zijn neus in de anus van een andere hond zag duwen (prettig kennis met u te maken), kreeg ik toch twijfels.

Het zijn ook fantoomhonden. Oftewel: onmogelijk goed te fotograferen. Het blijft je de hele tijd strak en geconcentreerd aankijken, tot je een foto wilt maken. Hieronder een poging:

'Je boekt maar via mijn manager.'

De beste manier om ze op de foto krijgen, is door een la te openen. Dit mag namelijk ABSOLUUT NIET aan de inspectie ontsnappen. Ook niet als diezelfde la al vijf keer eerder open is geweest.

'Aha! Spaghetti!'

Zoals ook niet anders kan, wil de hond die het hardst stinkt het meest met je knuffelen. En omdat het zo’n lieverd is, knuffel je het vuile stinkdier ook nog van harte.