Koffie: the saga continues. WHY?!

Testbakjes...

De spanning is, zeg maar, opgelopen.

Hij ziet er van buiten nog wel uit als mijn man, maar van binnen begint het een barista te worden. Getuige de verwarde en ietwat beledigde blik die ik kreeg toegeworpen, toen ik vroeg om een gewone kop zwarte koffie. 'O, je bedoelt een espresso?' - 'Nee, ik bedoel gewoon een kop koffie.' - 'O, een flat white?' - 'Nee, gewoon een kop gewone zwarte koffie.' Alleen de toonbank tussen ons in ontbrak nog.

Ik heb de afgelopen week dus alleen maar thee gedronken. Was niet bevorderlijk voor de sfeer.

Had ik al gezegd dat Het Apparaat hem werd aangeraden door iemand uit onze vriendengroep? Voor het gemak noem ik haar even Brechtje, omdat Stephanie niet met haar echte naam in mijn blog wil. Brechtje was eerst mijn vriendin, toen werd ze onze vriendin en sinds Het Apparaat is ze zijn vriendin.
'Volgens Brechtje kan er echt een hele tijd overheen gaan, voor je alles goed hebt afgesteld en weet, welke bonen je lekker vindt,' werd me laatst glunderend meegedeeld.
Hoe meer gedoe en accessoires erbij komen, hoe mooier hij het vindt. Onlangs is er nog een accessoire aangeschoven: een glimmend cilindervormig bakje met een stang erin. Je kunt de gebruikte koffie uit je al even glimmende piston immers niet zomaar ergens in uitkloppen.
Andere mannen spelen met hun Xbox.

Ook de huwelijkse voorwaarden zijn er nu bij betrokken. Laatst stonden we samen naar het koffiestation te kijken en merkte ik op, dat ik toch wel heel blij was, dat we gescheiden bankrekeningen hebben. Even was het stil. Toen: 'moeten we dit eigenlijk vastleggen?' Ik kon hem geruststellen: het ding is loeizwaar. Alleen al vanwege het gewicht zou ik het niet kunnen jatten. Bovendien weet ik zeker, dat onze NSB'er van een collie partij voor hem zou kiezen.
En zo zijn we langzaam maar zeker de boedel al aan het verdelen.