De spreekwoordelijke supermarkt

Loop ik dus laatst door de Albert Heijn, zie ik een pepermolen van een vent bij de versafdeling staan.

Ik denk, leuk type, maar pas op, want zoals mijn moeder altijd placht te zeggen: wie appels eet, moet soms wormen zuigen.

Dus ik knoop een gesprek aan, maar al snel blijkt dat er op deze torenspits geen haan staat te zwaaien. Je weet wel, zo'n kerel die in het bos nog geen das uit zijn burcht weet te trekken, maar intussen wel zijn kastanjes laat zien. Ik was er gelijk klaar mee. Kijk, met een halve bal kun je niet tennissen.

Hij zei nog wel, dat ik de heks niet moest verbranden voordat de middeleeuwen goed en wel waren begonnen, maar ik zeg altijd; wie de kaas weet te ruiken, weet ook waar de Beemster ligt. Kom zeg.

Bij de Conimex probeerde hij mijn oestersaus nog op te warmen, maar bij de broodafdeling kwam dan toch de worm uit het meel en moest hij toegeven, dat hij al weken lang alleen maar tarwe aan het hoesten was. Nou, sorry, maar dan mis je dus echt een paar toetsen op je klavecimbel.

Op weg naar de kassa laat ik hem nog weten, dat niet elke shampoo geschikt is voor elke hoofdhuid, maar zijn luizen waren al te dik geworden. De knollen stonden op. Hij had de muisjes gestampt en was de lakens zo hard aan het bleken, dat zelfs de dame achter de kassa reageerde als een brandweerman met fik in de slang. Wat een eikel. Ik zag inmiddels door de bonen de rijst niet meer, maar wist het goed gemaakt; het gezicht in de spiegel is er morgen ook nog en geen boot op de Maas die er sneller om zinkt.

Eenmaal thuisgekomen ruimde ik de boodschappen op en zette ik water op voor een kopje thee. Nou ja, bij wijze van spreken dan.